De hoofd­ten­toon­stel­ling van 100 jaar José Vermeersch wordt geor­ga­ni­seerd in het unie­ke ate­lier van José Vermeersch in Lendelede. Het ate­lier met ten­toon­stel­lings­ruim­te is naar eigen ont­werp gebouwd in de peri­o­de 1962–1970. José Vermeersch beeld­houw­de, schil­der­de en pre­sen­teer­de er zijn wer­ken tot aan zijn over­lij­den in decem­ber 1997. Voor deze ten­toon­stel­ling wordt een selec­tie gemaakt van sculp­tu­ren uit hoofd­za­ke­lijk fami­lie en privécollecties. 

In deze ten­toon­stel­ling in het Atelier Vermeersch ont­moet je de essen­tie van het oeu­vre van José Vermeersch, zijn beken­de kera­mi­sche mens­fi­gu­ren, al dan niet ver­ge­zeld van een hond. Je krijgt ook er de kans om zijn werk­ruim­te met oude hout­o­ven te bezoeken.

Tussen cir­ca 1966 en 1969 kreeg José Vermeersch grip op zijn artis­tie­ke koers. Een nieuw aspect trad naar voren: de naak­te mens die op zich­zelf staat. Hij ver­diep­te zich ver­der in de gehei­men van aar­de en vuur en boet­seer­de zijn eer­ste beel­den in 1968. Hij werd een beel­den­ma­ker. De lang­za­me aan­loop maak­te plaats voor een gezwind suc­ces­ver­haal met ten­toon­stel­lin­gen, aan­ko­pen van staats­we­ge, publi­ca­ties en zelfs inter­na­ti­o­na­le roem. (*)

De expo wordt aan­ge­vuld met een nieu­we docu­men­tai­re van film­ma­kers Jan Dhondt en Patrick Mahieu. Het zijn getui­ge­nis­sen van men­sen die José per­soon­lijk heb­ben gekend of een gro­te appre­ci­a­tie heb­ben voor zijn werk, geïl­lu­streerd met nooit eer­der ver­toond beeldmateriaal.

(*) Matthias Depoorter

In De Patria (Kortrijk) wordt een selec­tie schil­de­rij­en van José Vermeersch getoond, spe­ci­fiek uit de peri­o­de 1968 — 1969. In een eer­ste fase van zijn artis­tie­ke loop­baan was Vermeersch name­lijk schil­der en voor­al tij­dens de peri­o­de 1968 — 1969 erg pro­duc­tief. Vanuit deze reeks schil­de­rij­en groei­den bij­na let­ter­lijk zijn beken­de kera­mi­sche mensbeelden.

Tussen cir­ca 1966 en 1969 komt José Vermeersch dus al schil­de­rend dich­ter bij de beel­den die hem in de vol­gen­de decen­nia beroemd zou­den maken: de mens zon­der nar­ra­tief, zon­der aan­lei­ding voor een aan­toon­ba­re of par­ti­cu­lie­re exis­ten­tie. Zijn geslach­te­lij­ke figu­ren wor­den vrij en vlot geschil­derd. Ze staan, lig­gen of krui­pen in een begrens­de ruim­te. Het zijn beweeg­lij­ke con­tou­ren, slechts mens­ach­ti­ge gestal­ten. Daarover zei Vermeersch mys­te­ri­eus: ​‘Ik rea­geer tegen de vor­me­lijk­heid om dich­ter bij het leven te komen.’ (*)

Een selec­tie van deze schil­de­rij­en wordt ten­toon­ge­steld, in com­bi­na­tie met gedich­ten van zijn zoon Pol Vermeersch. Naar aan­lei­ding van deze expo wordt een dicht­bun­del met 22 gedich­ten rond­om deze schil­de­rij­en uitgebracht.

(*) Matthias Depoorter

In het Kasteel van Rumbeke (Roeselare) wordt het leven van José Vermeersch uit­voe­rig gedo­cu­men­teerd en in chro­no­lo­gisch over­zicht getoond. Daarbij wordt ook gefo­cust op het ver­loop van zijn artis­tie­ke car­ri­è­re: als leer­ling van Permeke, eerst schil­der, daar­na kera­mist, het opbou­wen van zijn veld­ovens in Reninge en Lendelede. Ook het relaas van het ont­staan van een unie­ke artis­tie­ke fami­lie, intus­sen al drie gene­ra­ties, komt er aan bod. 

Het cha­ris­ma van José Vermeersch heeft veel men­sen en foto­gra­fen aan­ge­zet om hem en zijn omge­ving te por­tret­te­ren. Zijn hele leven werd hij dan ook omringd door foto­gra­fen. Hij vond het aan­ge­naam dat zijn leven en cre­a­ties wer­den vastgelegd. 

Deze ten­toon­stel­ling wordt aan­ge­vuld met een nieu­we docu­men­tai­re van film­ma­kers Jan Dhondt en Patrick Mahieu. Je krijgt er ver­schil­len­de getui­ge­nis­sen te horen, aan­ge­vuld met uniek beeldmateriaal. 

In deze ten­toon­stel­ling ligt het accent niet op zijn werk maar op de mens José Vermeersch en zijn omgeving.